Polska – kadra, w którą uwierzył naród. Czyli awans mamy, tylko się przekomarzamy

Reprezentacja Polski Adama Nawałki jeszcze niczego konkretnego nie osiągnęła. Ale zdobyła serce i zaufanie narodu. Naród wierzy, naród się identyfikuje, naród potrzebuje. W niedzielę pójdziemy na Narodowy, albo siądziemy przed telewizorami, nie po to, by emocjonować się tym CZY Polska awansuje do finałów MŚ. Zrobimy to po to, by awans ŚWIĘTOWAĆ.

Nigdy przekonanie o wielkości drużyny w narodzie nie było tak silne jak dziś. Nigdy. Nigdy nie zdarzyło się, by – choć reprezentacja Polski do awansu potrzebuje jeszcze punktów (punktu) – jej awans był tak mentalnie przez naród przesądzony. Nie ma pytania: czy w niedzielę o 20.00 będziemy się bawić na Narodowym. Jest pytanie: jak się będziemy bawić na Narodowym. I odpowiedź też jest znana: wybornie!

To historia w dziejach polskiego futbolu jeszcze nieznana, pionierska. Bo my zawsze drżeliśmy. Nawet wtedy, gdy byliśmy mocni, bardzo mocni. Mocniejsi niż teraz – oczywiście nie porównując zespołów do siebie, bo to absurdalne, a porównując sytuację zespołów w realiach historycznych.
Trzecia drużyna świata nie pojechała na finały mistrzostw Europy (wtedy zdominowane przez Czechów i Słowaków, których akurat w finałach MŚ… nie było), poniosła klęskę na igrzyskach olimpijskich (bo taka poszła fama za srebrem w Montrealu) i drżała, gdy w decydującym meczu o Argentynę trzeba było mierzyć się na Stadionie Śląskim z Portugalią (wtedy o wiele niżej notowaną).
Potem w tym legendarnym czasie mieliśmy znów decydujące mecze nerwów – z przeciętnym jak markowy trabant NRD czy wyprzedzoną (po kluczowym 0:0) tylko większą liczbą strzelonych bramek Belgią.
Fajnie błysnęła kadra Jerzego Engela, ale ona awans wywalczyła tak błyskawicznie, że aż nie było czasu się zastanawiać – czy się w nią wierzy. Po prostu to zrobiła. Dopiero potem się w nią uwierzyło, by równie szybko ta wiara uleciała.

Z kadrą Pawła Janasa było podobnie. Fajnie to się oglądało, ale ogrywaliśmy średniaków, do końca nie orientując się, czy nam się te zwycięstwa należą, czy dostajemy w prezencie. Na dodatek manię wielkości skutecznie zdmuchnęli nam z głów Anglicy.
Eliminacje EURO 2008 to była jakaś koszmarnie absurdalna liczba spotkań do rozegrania, a mimo podbudowania Portugalią i szczęściem Jacka Krzynówka (2:1 i 2:2 po dość kuriozalnym dla nas golu w 88. minucie), ostatnie mecze z Belgią i Serbią wcale do oczywistości nie należały. Z Belgią nerwy były – bo jeszcze nie wiedzieliśmy, czego się spodziewać.
Wreszcie rok 2015. To już Nawałka – ale mecz z Irlandią jak taki ryzyk fizyk. Do końca nie było wiadomo, czy będzie ok, czy nie. Słowem – znów drżeliśmy.

Teraz już nie drżymy. Wiemy, że dziś matematyka eliminacyjna to pustosłowie. Nawałka rzuca: „Nie mówimy o finałach, bo jeszcze nie mamy awansu”. A my i tak wiemy swoje. Zresztą Nawałka chyba też. Tylko tak mówi. Bo zawsze tak mówi – na okrągło.
Przez lata przyzwyczajaliśmy się, że to pustosłowie działa w odwrotną stronę. „Matematycznie jeszcze mamy jakieś szanse”. Ale praktycznie ich nie mieliśmy. Teraz puszczamy oczko: „matematycznie jeszcze mamy szansę, że się wyłożymy”. Ale przecież wiemy, że praktycznie ich nie mamy.

Kadra Nawałki to fenomen socjologiczny, niewątpliwie. Albo chemiczny – bo działa jak gaz rozweselający. Mamy radochę, choć nie wiemy, czemu. Tak silna euforia towarzyszyła ostatnimi laty tylko siatkarzom. Ale oni zdobywali mistrzostwo świata i mistrzostwo Europy. Piłkarze nie zdobyli jeszcze niczego.
Przepraszam – niczego poza sercem narodu, a to i tak w sumie najważniejsze.